lunes, 16 de marzo de 2009

Que é un neno? e libros para aprender cousas

Desde o Nadal non escribín neste blog e agora estamos case en plena primavera, xa sei que demorei moito. Iso de levar dous blogs resulta-me traballoso, a crianza é cousa de cada día e o craft é un luxo para min, unha parcela particular que si comparto pola rede.

A paciencia é un traballo cotián como manter unha actitude non severa cos fillos pero tampouco de "colegueo", si de inculcar respecto... tras moito reflexionar só sei unha cousa: o respecto é un bo obxectivo, respecto a un mesmo, aos demais, á natureza... Veremos. Polo momento, ademais de facer-lles amar a natureza tamén lles fago amar os libros. Hoxe ensino-vos un álbum que me axuda como nai e outros que lles axudan a eles, ao final dous máis para admirar e soñar.

Se me ledes habitualmente no Chuculeta con ratón sabedes que Beatrice Alemagna é unha das miñas ilustradoras favoritas, mágoa que non estea traducida ao galego. Hai pouco falei no outro blog dun libro que merquei en francés, Karl Ibou (link a un post) e teño máis post sobre obras dela.

Este libro, "Que é un neno?", non me chamou a atención polas súas ilustracións, fermosas coma sempre, senón porque me fai reflexionar, volver a mirar aos fillos como me gustaría mirá-los sempre, non só cando os quero moito, senón tamén cando lles rifo (e os quero igual) por portárense mal.

Fágoo o mellor que podo, ás veces non atino e teño dúbidas. Intento sempre razoar-lles o porque das amoestacións, como sería a forma correcta de actuar e por que debe de ser así.
Ás veces asenten e dan-me a razón ou corrixen a súa actitude. Noutras ocasións choran como se lles fose a alma, como se tivesen unha gran perda, unha grande dor, no libro hai un neno chorando coa boca moi aberta, ten mocos no nariz e Beatrice Alemagna di:

"Os nenos choran porque unha pedra se lles caeu á auga, porque lles pica o xampú nos ollos, porque teñen sono, porque está escuro. Choran forte para que os oian ben. Para consola-los é preciso ter a mirada cálida. E unha luceciña a carón da cama." Sinxelo, obvio para algúns pero importante".

A editorial Media Vaca soe publicar libros propios, pero neste caso fixo unha excepción e comprou os dereitos desta obra de Genichirio Yagyu. Trátase dunha marabillosa e algo gamberra colección publicada polos oitenta en Xapón, temos os seguintes títulos en castelán: los agujeros de la nariz (na foto), las plantas de los pies, Tetas (vende-se moi ben en relación á lactancia), Dientes, Costras, Ombligo.


A colección aínda non a hai na biblioteca municipal da miña cidade, pero é cousa de pedi-la se tardan. Hai uns meses adquirimos o tomo adicado aos buratos do nariz, do máis divertido, non só fala dos buracos do nariz senón tamén dos outros, dos dos animais...


Co tomo que trata dos pés tivemos que debuxar o contorno dos nosos pés, aplicai-lle á foto un filtro para destacar o suave trazo do lapis. Obviamente o gran pé é o meu, a carón o do neno e a dereita o da meniña.

E estes libriños de abaixo e prezo asequible merquei-nos polo outono. Pertencen á colección "O meu mundo" da editorial Xerais, hai-nos tamén en castelán. Prestixiosos ilustradores da literatura infantil e xuvenil colorean os contos doutros importantes escritores. Quizais son inxusta co resto dos tomos, pero os cartos non me chegaban para tanto e tampouco me quería pasar. A escolla é obvia (hoxe da-me por esa palabra) se controlades os meus gustos: Elena Odriozola e Mariona Cabassa como ilustradoras, e Jordi Sierra I Fabra e Xabier Mendiguren respectivamente como escritores.

"O meu cole" máis ca un conto fala dunha situación cotiá: a do neno moi pequeno que vai ao colexio e o que supón para el. Ao final un interesante texto e un ecoflash que lle podemos ler ao cativo. A grafía estupenda para primeiros lectores.



Que fermoso conto, o das katiuskas amarelas que a nena non dá estreado porque non chove. Ao final un texto sobre a terra e o tempo e un ecoflash. Moi moi recomendábel.




¿Qué es un niño? y libros para aprender cosas


Desde Navidad no he escrito en este blog y estamos casi en plena primavera. Me resulta trabajoso escribir en dos blogs, la crianza es un labor diario y el craft es un lujo para mi, una parcela particular que es la que comparto por la red.
La paciencia es un trabajo cotidiano, como una actitud no severa con los hijos, pero tampoco de "colegueo", sí de inculcar respeto... tras mucho reflexionar sólo sé una cosa: el respeto es mi finalidad, respeto a uno mismo, a los demás, a la naturaleza... Veremos. Por el momento, además de hacerles amar la naturaleza también les hago amar los libros.

Hoy os enseño un álbum que me ayuda como madre y otros más que les ayudan a ellos, además de dos para admirar y soñar.

Si me leéis habitualmente en Chuculeta con ratón sabéis que Beatrice Alemagna es una de mis ilustradoras favoritas, lástima que no la hayan traducido aún al gallego. Hace poco en mi otro blog os he hablado de Karl Ibou que tengo en francés y hay más post dedicados a ella.

Este libro no me llamó la atención por sús ilustraciones, hermosas coma siempre, sino porque me hace reflexionar, volver a mirar a los hijos como me gustaría mirarlos siempre, non sólo cuando los quiero mucho, si también cuando lles riño (y les quiero igual claro) por portarse mal.


Lo hago lo mejor que puedo, a veces no acierto y tengo dudas. Intento siempre razonarles y explicarles el porqué de las amonestaciones, cómo sería la forma correcta de actuar y por qué debe de ser así.
A veces asienten y me dan la razón o corrigen su actitud. En otras ocasiones lloran como si les fuese el alma, como si tuviesen una gran pérdida, un gran dolor, en el libro hay un niño llorando con la boca muy abierta, tiene mocos y Beatrice Alemagna escribe:

"Los niños lloran porque una piedra ha caído en el agua, porque el champú les pica en los ojos, porque tienen sueño, porque está oscuro. Lloran fuerte para que los oigan bien. Para consolarlos es preciso tener la mirada cálida. Y una lucecita junto a la cama." Sencillo, obvio para algunos pero importante.

La editorial Media Vaca suele publicar libros propios, pero en este caso hizo una excepción y compró los derechos de esta obra de Genichirio Yagyu. Se trata de una maravillosa y algo gamberra colección publicada por los ochenta en Japón, tenemos los siguientes títulos en castellano: los agujeros de la nariz (en la foto), las plantas de los pies, Tetas (se vende muy bien en relación a la lactancia), Dientes, Costras, Ombligo.
Aún no los hay en la biblioteca municipal de mi ciudad, pero es cosa de pedirlos si tardan. Hace unos meses adquirimos el tomo dedicado a los agujeros de la nariz, de lo más divertido, no sólo habla de los agujeros de la nariz sino también de otros, del de animales...


Con el tomo que trata de los pies tuvimos que dibujar el contorno de nuestros pies. Le apliqué a la foto un filtro para destacar el suave trazo del lápiz. Obviamente el gran pie es el mío, a mi lado el del niño y a la derecha el de la niña.

Los pequeños libros de abajo y de precio asequible los compré en otoño. Pertenecen a la colección "Mi mundo y yo" de la editorial Xerais, en castellano son de la editorial Algar, aquí uno. Prestigiosos ilustradores de la literatura infantil y juvenil colorean los cuentos de outros concocidos escritores. Quizáss soy injusta con el resto de los cuentos, pero el dinero no me daba para tanto y tampoco me quería pasar. Mi elección es obvia si controlas mis gustos: Elena Odriozola y Mariona Cabassa como ilustradoras, Jordi Sierra I Fabra y Xabier Mendiguren respectivamente como escritores.

"O meu cole" más que un cuento habla de una situación cotidiana, la del niño muy pequeño que va al colegio y lo que supone para él. Al final un interesante texto y un ecoflash que le podemos leer al niño. Una grafía estupenda para primeros lectores.

Que hermoso cuento el de las katiuskas amarillas que la niña no puede estrenar porque no llueve. Al final un texto sobre la tierra y el tiempo y un ecoflash. Muy muy recomendable.

8 comentarios:

Desideria Madrid dijo...

Teño eu ganas de escribir un post que se titule ¿para que serve un blog? tamén sería unha boa pregunta ¿non? dende logo non debería ser unha obriga porque xa temos dabondo coas de tódolos días. Un bico.

Olivia_p dijo...

é verdade, ás veces hai xente que di que me bota de menos e k non actualizo demasiado, pero din-mo con amabilidade e interese, iso halaga-me, pero agobiar agobio-me eu soíña burriña que son nestas cousas, o que non fago é desculpar-me, antes facía-o, pero non o fago porque isto ten que ser un pracer, un gusto e sobretodo de prioridades, ti xa sabes
un gran bikiño por lerme e estar aí

Anónimo dijo...

que ilustraciones tan tiernas las tuyas

Olivia_p dijo...

muchas gracias, jeje, pero son de Beatrice Alemagna, el post está en gallego pero después lo traduzco, ella es una de las ilustradoras creo que yo más apreciadas internacionalmente, italiana, tierna y fabulosa, no te pierdas su web http://www.beatricealemagna.com/ oirás hablar de ella.

Unknown dijo...

Gracias como siempre por los títulos que comentas. Hace tanto tiempo que no voy a una librería ni miro libros infantiles, sólo los que me llegan a través del Círculo. Me maravilla que encuentres tantas novedades y tan curiosas. Estoy de acuerdo contigo en que el respeto es muy importante, es un valor que sienta las bases para muchos comportamientos futuros.

y no te sientas obligada a escribir a diario, todas sabemos que cada uno tiene sus otras "obligaciones" que no podemos dejar.

Un beso guapa.

♥ meninheira ♥ dijo...

Este blogue incita ó consumo!! :DDDDDD

Olivia_p dijo...

: ), poisi, vaia, ás veces é que eu creo que só sei falar de libros bonitos, pero esta temporada fomos á biblioteca e collín moitos,
a frase que transribín é para min moi importante, ás veces rifo-lles aos nenos como se fosen adultos e tivesen que facer as cousas loxicamente...
son libros tan fermosos que os quereriamos ter, a min o que me pasa é que quixera debuxar sempre sen preocupacions
un biquiño
hei de ensinar un colar que fixen para unha nena a partir dun debuxo seu, non sei se aquí ou no chuculetas, verei

Clara Montagut dijo...

Que razón tienes con lo de criar los hijos. Es un trabajo de 25 horas... o mas!!
Mi premisa, ademas del respeto, es la VERDAD. Las mentiras no son una opción para vivir, no para ella ni para mi.
Hay Olivia, que pena que estemos tan lejos! Que buenos ratos de ganchillo y niñerías nos pasaríamos...